Das catro rutas principais indicadas brevemente polo Libro V do Códice Calixtino, só dous son realmente detalladas polo seu autor: a ruta de Tours, utilizada polos peregrinos do Norte e do Nordeste, e a ruta de Saint-Gilles du Gard ou de Toulouse, hoxe comunmente chamada ruta de Arles.
Como explica a historiadora Adeline Rucquoi, na época medieval os peregrinos preferían as principais vías de comunicación que proviñan das calzadas romanas, máis seguras e mellor mantidas. Aimery Picaud, presunto autor do Libro V do Códice Calixtino do século XII, non se equivoca: a vía Turonensis e a vía Arelatensis eran entón rutas máis frecuentadas que as súas homólogas a vía Podiensis e a vía Lemovicensis.
O autor relaciona a saída destas catro rutas cos grandes santuarios de peregrinación da súa época: Saint-Martin de Tours, Sainte-Madeleine de Vézelay, Notre-Dáme du Puy e Saint-Gilles-du-Gard. A súa mención non é anodina: trataríase de aproveitar as súas auras preestablecidas para atraer aos cristiáns a Compostela. O santuario máis ilustre do século XII foi sen dúbida o de Saint-Gilles que, segundo Marcel Girault, atraía a tantos ou máis peregrinos que Compostela.
Con todo, a admiración que o autor expresa de forma apaixonada pola cidade de Arles, marcada por unha inspiradora concentración de reliquias de mártires e santos, levou aos historiadores para tomar como punto de partida a antiga capital de provincia da antiga Roma. Por outra banda, Arles debe ser comprendida polo seu papel de encrucillada. O cristián que baixaba do val do Ródano para adorar as reliquias de Cesáreo, Trófimo e Honorato podía igualmente continuar a súa viaxe espiritual en dirección a Roma, seguindo o exemplo do laico de Montpellier, San Roque, ou seguir a dirección do sol cara a Compostela. A Vía de Arles aparece como unha corda tendida entre os Alpes e os Pireneos, entre o Mediterráneo e o Atlántico. Une o berce italiano do cristianismo coa afastada Fisterra.
Se hoxe en día a maioría dos peregrinos a Compostela en Francia inician a súa viaxe desde Lle Puy-en-Velay, as evidencias arqueolóxicas e os arquivos medievais tenden a subliñar o predominio dos roteiros desde Arles e Tours. O peregrino de outrora visitaba rexións cada vez máis occidentais e descoñecidas para el. A súa adoración das reliquias, que consideramos inxenua cos nosos ollos modernos, baseábase nas raíces máis profundas da Humanidade, nas crenzas nas virtudes máxicas e nos poderes de curación ou de boa fortuna mediante a invocación de poderes misteriosos.
Nun momento no que Europa Occidental retoza no consumismo e dúbida entre a racionalidade da ciencia ou a crenza na existencia do Invisible, a forza do chamanismo ou o poder dos espíritos, a sabedoría budista ou a existencia dun Deus con múltiples nomes, que é o que impulsa cada ano a máis persoas a seguir os pasos reais ou imaxinarios dos peregrinos de outrora?
“Foi a partir de Arles cando se recuperou a tradición de peregrinar a Santiago de Compostela en 1963 por un grupo de xinetes”, lembra René da Custo-Messelière, un dos fundadores da Sociedade Francesa de Amigos de Santiago e do Centro de Estudos Composteláns.
A consagración chegou o 2 de decembro de 1998: o Comité do Patrimonio Mundial da Unesco, reunido en Kioto, inscribiu na Lista do Patrimonio Mundial o ben cultural en serie titulado “Chemins de Saint-Jacques-de-Compostelle en France”, tras a do “Camiño de Santiago” en España en 1993 e a da “Cidade antiga de Santiago” en 1985.
IDIOMAS DE EDICIÓN: Castelán
Coordinación: Antonio Segundo Vázquez Portomeñe
368 pp.
22 x 30 cm
212 fotografías a color
2022
ISBN: 978-84-18966-61-3
Descargar ficha:
Reseñas
Aínda non hai valoracións.