Lo mejor del Camino de Santiago. Camino Francés.

O Camiño de Peregrinación a Santiago nace a partir do descubrimento, ao redor do ano 820 da tumba de Santiago o Maior e da creación do “ locus Sancti Iacobi”, o lugar sacro para venerar os seus restos. O rei Alfonso II visitou enseguida o lugar e mandou edificar unha modesta igrexa, que logo reconstruirá Alfonso III (ano 899). Este sería o xerme da actual catedral e cidade de Santiago de Compostela. No século X comezan a chegar peregrinos europeos, e o camiño vive a súa idade de ouro durante os séculos XI, XII e XIII. A milenaria peregrinación a Santiago reverdece nos nosos días. Non é simplemente a constatación dun feito histórico, verdadeiramente asombroso, que a través dos séculos tivo unha #fisonomía peculiar adaptada ao seu tempo: aventureira ao fío do segundo milenio, caballeresca na Baixa Idade Media, romántica despois, etc.; senón que hoxe que nos penetramos no III Milenio da Era Cristiá unha multitude de homes e mulleres, novas e maiores, de calquera condición social ou país, diríxense cada ano cara a Compostela. O Camiño de Santiago sábese onde termina: na Tumba apostólica, pero o inicio é tan diverso como o é a orixe de todos os peregrinos que o percorren.

O Camiño comeza na casa do peregrino. Por tanto, alí onde haxa vestixios de peregrinos que se poñan en marcha cara a Santiago, haberá unha parte do Camiño de Santiago. Haberá no Camiño de Santiago vías, cando o seu trazado sexa romano ou de notoria antigüidade; roteiros, cando haxa en zonas concretas distintas opcións; itinerarios máis ou menos novos que faciliten o mellor acceso do peregrino ao seu destino. O chamado Camiño Francés é o itinerario por excelencia, que penetra polo Pirineo por dous puntos de gran significado histórico: Santa Cristina no Sumus Portus — Somport— e Santa María de Roncesvalles, xunto a Valcarlos, o val de Carlos de descrición carolingia no contraforte navarro da cordilleira.

Este Camiño Francés afiánzase na historia no século X coa alianza do rei pamplonés Sancho Garcés I coa monarquía astur-leonesa e adquirirá co seu sucesor, Sancho III o Maior, un período de esplendor animado polas reformas que no século XI recóllense na cristiandade mercé á reforma de Cluny, expoñente do sinal gregoriana impulsada por Roma. O Camiño de Santiago ía ser nese tempo o que se chamou a rúa Maior de Europa, medio de tránsito de xentes de distintas culturas, linguas e mentalidades, dotadas de unidade espiritual que fraguaría nun denominador común no ser, pensar e actuar dos europeos. O nome fai referencia ao país que reúne e concentra en catro vías o conxunto de itinerarios europeos que por terra diríxense a Compostela. É o Camiño por antonomasia, un roteiro de espiritualidade e cultura ata o corazón de Galicia que hoxe segue sendo o principal roteiro peregrino a Compostela. Tres das catro vías francesas descritas xa no Codex Calixtinus chegan unidas a Roncesvalles, en dirección a Pamplona e Estella. En Puente a Raíña incorpóraselles a cuarta, o Camiño de Arlés, ligazón principal coa Vía Francígena e a rede de itinerarios xacobeos en Italia, que entrara por Somport e Jaca. O Camiño percorre a continuación un rosario de cidades e localidades de vella tradición xacobea: Logroño, Nájera, Santo Domingo da Calzada, Burgos, Castrojeriz, Frómista, Carrión, Sahagún, León, Astorga, Ponferrada e Villafranca del Bierzo. Entra en Galicia pola aldea medieval de Ou Cebreiro co recordo do «Santo Milagre», e descende a Triacastela, onde se bifurca. Un roteiro baixo por Samos e o seu soado mosteiro benedictino. A outra cruza máis ao norte, por unha serie de pequenas localidades de vello sabor rural: San Xil, Montán, Pintín Calvor… Ambos os itinerarios conflúen en Sarria, a vila maior deste Camiño en Galicia. Desde aquí continúan, xa unidos, por Ferreiros (Paradela), Portomarín, Leboreiro (Monterroso), Palas de Rei, Melide, Arzúa, O Pino e Lavacolla. Chégase a Santiago tras contemplar a súa panorámica desde o « Monjoi» ou Monte do Gozo, hoxe convertido nun gran complexo de acollida. Entrábase na cidade por Pórtaa do Camiño («Porta do Camiño»), hoxe unha bocacalle que segue conservando o histórico nome.

O obxectivo deste magnífico volume é trasladar ao lector o mellor do Camiño Francés de Santiago, para o que traemos ás súas páxinas un compendio dos máis destacados textos sobre a historia e a actualidade do rosario de cidades e paisaxes polos que transcorre. Así mesmo, a obra complétase cunha selección de fotografías espectaculares da vía de peregrinación a Santiago por antonomasia. Texto e fotografías farán as delicias tanto dos que fixesen o Camiño e queiran lembralo, como dos que non puidesen percorrelo e queiran viaxar a través da lectura.