As condicións de traballo eran moi duras. Non había horarios, a atención prestábase as vinte e catro horas do día, os sete días da semana e os trescentos sesenta e cinco días do ano. Apenas había estradas, e para chegar á casa de moitos doentes cumpría ir por corredoiras enlamadas. Casas ás que, en moitas ocasións, aínda non chegara a luz eléctrica. O cabalo, a moto e o utilitario foron marcando no tempo o progreso dos médicos e o desenvolvemento das zonas. Atendían partos, fracturas, enfermidades comúns e todos os problemas de saúde que lles afectasen aos seus pacientes, pois trasladalos á cidade era moi complicado e moitos tampouco dispoñían de recursos económicos para facerlles fronte. Os médicos rurais de entón foron profesionais que exerceron a medicina cunha entrega absoluta, suplindo as carencias técnicas cun enxeño e unha pericia practicamente infinitos. Auténticos heroes silenciosos, como foron chamados, que atendían os seus pacientes cun trato familiar moi humanitario, en ocasións sen cobrarlles, incluso dándolles de comer ou mesmo cartos para comprar as medicinas a aqueles máis necesitados, nunha época de grandes carencias e pobreza. Eran persoas da total confianza dos seus pacientes, auténticos confesores, conselleiros e gardiáns de segredos.
Manuel Pérez Maroño foi un deses médicos rurais durante un longo período de máis de corenta anos, que abarca desde mediada a década dos cincuenta ata 1995, en que se produciu a súa xubilación. No desempeño da profesión é recoñecido como «un dos médicos rurais máis activos da Costa da Morte durante a segunda metade do pasado século», cun importante «labor de liderado da clase sanitaria da zona» (La Voz Carballo, 2005). Pero sobre todo segue a ser lembrado como un home de ben, próximo e humilde, de fácil trato, accesible a calquera independentemente da súa procedencia ou condición, con innumerables e apreciados amigos alá por onde foi. Dotado dunha grande intelixencia, fina ironía e simpatía por milleiros, fixo gozar coas súas historias a todos aqueles que as compartían con el. Este libro recolle, a grandes trazos, parte da súa vida e das súas andanzas polos lugares, aldeas e vilas da vella e incomparable Costa da Morte.
Autor: Braulio Pérez Astray
Braulio Pérez Astray (Baio, 1961). Doutor en Ciencias Económicas e Empresariais pola Universidade da Coruña coa cualificación de Sobresaliente Cum Laude. Conta ademais co Diploma de Estudos Avanzados en Economía Aplicada, obtido no programa de doutoramento «Integración europea e políticas públicas» da Facultade de Economía e Empresa da UDC. Os seus traballos académicos de Terceiro Ciclo remataron acadando o Premio Extraordinario de Doutoramento. Tamén é licenciado en Xeografía e Historia, na especialidade de Historia Contemporánea, pola Universidade de Santiago de Compostela. Funcionario de carreira da Escala Técnica Superior con praza como Técnico en Innovación e Transferencia de Tecnoloxía da Universidade da Coruña. Conta con ampla experiencia de participación nacional e internacional en proxectos nesta materia. Promotor de actividades de I+D colaborativa e baixo contrato entre a UDC e outras institucións públicas e entidades privadas. Asesor e colaborador de diferentes organismos nacionais e internacionais para o deseño e desenvolvemento de políticas científico-tecnolóxicas e estratexias de innovación. Autor e coautor de libros, artigos e outras publicacións especializadas na temática da innovación e a cooperación Universidade-Empresa.
Prólogo de Juan J. Gestal Otero
Descargar a ficha de “Médicos e medicina rural na Costa da Morte”:
Reseñas
Aínda non hai valoracións.